The orphange

Helleu,

Daar ben ik weer! Ik zal even reporteren hoe mijn eerste dagen in the orphange zijn geweest, er is namelijk zoveel te vertellen! Dinsdag heb ik dus voor het eerst in het Gandhi Nagar orphanage gewerkt. (Ik weet trouwens geen adres Es, als je ballonnen wil sturen kan dat naar mijn eigen adres, dan neem ik ze mee > wordt een hit!) Ik vond het wel spannend om daar echt 4 uur achter elkaar bezig te zijn, dat is echt lang! Toen we (amelia&ik) binnenkwamen werden we meteen begroet doordat iedereen aan ons ging hangen en op ons ging klimmen. Daarna moesten ze meteen in bad. Dat gaat zo: eerst kleren uit, dat spoelt iemand ze een voor een af met een tuinslang, ik moest ze afdrogen en olien; dus ik zat op een stoel met een handdoek en kwamen ze een voor een langs. Ook moest ik (olijf!)olie op ze smeren, geen idee waar dat goed voor is, waarschijnlijk zodat ze geen luizen op hun lichaam krijgen... Naast mij zaten 2 mensen om de kinderen aan te kleden.

Om nog even terug te komen op die luizen: alle kinderen hebben hoofdluis hier, en amelia heeft het ook (gehad?). Wij volunteers moeten ons haar bedekken zodat wij het ook niet krijgen.(fam. Lette, jullie boef-sjaal-muts-ding blijkt ook geweldig te werken als anti-luizen hoed!) Ik heb het vooralsnog niet, maar ben toch maar preventief aan de luizenolie begonnen... Gister trok een van de kinderen mijn muts af en zag mijn haar. Ik zal niet gauw zijn gezicht vergeten; hij was shocked! Had nog nooit blond haar gezien en barstte keihard in lachen uit :)

Na het bad, wat echt een uur duurt ofzo, heel gedoe al die 21 kindern, gaan ze gewoon spelen en worden wij geacht ze te entertainen, schone broek aan trekken, eten geven (vooral de gehandicapte kinderen zijn daarin moeilijk), knuffelen, etc. Eigenlijk ben ik gewoon een grote knuffelbeer hier.:p

Alle kinderen zijn heel lief, en achter elk kind zit een verhaal. Zo is er eentje that breaks my heart. Hij is een former straatkind dat zijn ouders is kwijtgeraakt. Heeft geen adoptieperspectieven omdat hij nog ouders heeft. Ergens. Maar die kunnen hem nooit vinden watn hij heeft geen achternaam en zijn ouders kunnen niet bewijzen dat ze zijn ouders zijn. Hij zit onder de littekens en je ziet gewoon in zijn ogen dat hij erge dingen heeft meegemaakt. Hij is hier nog maar 3 weken en loopt vaak in huilend zichzelf gekeerd en hulpeloos rond. Ong. 2 jaar oud. Als ik dat kindje zie krijg ik zin om te huilen.
ZO heeft ieder kind zijn eigen achtergronden personality. Sommigen zijn echte boefjes, anderen zijn nog heel klein. Ik denk dat ik nu al van ze hou.

Mijn dagelijks leven ziet er hier ong zo uit: ik sta op om 7uur (jaja, zelfs ik), wassen en ontbijten en de krant lezen. Idd, ik lees hier zelfs de krant heb ik in NL nooit tijd voor, maar we hebben hier de Jaipur Live en de Hindustan Times.
Om 8 uur naar the orphanage tot half1, ben ik om 1 uur weer thuis. Dan lunchen en dan heb ik de hele middag vrij om te doen wat ik wil. Maar moet vaak wel even bijkomen van het werken. Afgelopen dagen heb ik een beetje de buurtwinkeltjes gezien.

Gister zijn er 2 nieuwe volunteers gekomen, een ouder Amerikaans echtpaar. Leuk om weer andere mensen te hebben om te praten. Morgen komen er nog 2.
Vandaag was het Amelias laatste dag in het weeshuis. Dat betekend dat ik het vanaf nu alleen moet doen want de ander volunteers die nog komen doen het teaching program.
Dat zal wel moeilijk worden, zeker de eerste dagen. Ik wilde een uitdaging? Nou, die krijg ik!

Tot snel! Liefs