Happy 2066!

Het is weer een tijdje geleden, maar dat is alleen maar een goed teken want ik heb het ontzettend naar mijn zin in Nepal!
Vanuit Darjeeling was het nog een lange trip naar Kathmandu, waar ik voor 3 weken gevolunteerd heb nog. Ik heb besloten om toch naar hier te vliegen vanuit Biratnagar, ergens in het oosten van Nepal, omdat de bussen hier niet heel veilig schijnen te zijn voor lange afstanden.. :p
Nepal lijkt in veel aspecten op India. Vlak over de grens was het landschap echt fantastisch mooi, heel groen met rijstvelden en theeplantages. Toch vallen ook verschillen op tussen de twee landen, iets waar ik erg nieuwschierig naar was.
De Nepalesen zijn ontzettend aardig en nieuwschierig naar je. Ze willen alles van je weten en het gestaar is hier hetzelfde in India. Ik denk alleen dat de Nepalesen wat verlegener zijn dan Indiers. Ze blijven altijd beleefd en hoeven geen antwoord van je als je dat niet wil, terwijl Indiers altijd willen dat je wat terug zegt.
Verder is het hier veel schoner! (In vergelijking met India is dat ook niet echt moeilijk..) Niet zoveel afval meer langs de weg en ze hebben in veel huizen zelfs prullebakken. Nepali tijd is hetzelfde als Indiase tijd: het maakt niet uit, en als ze een tijd afspreken kan het ook gerust een uurtje later worden :p Ik moest daar heel erg aan wennen in het begin, maar het is eignlijk ook wel heel lekker en maakt het leven heel relaxt :)
Om ik Kathmandu te komen heb ik na de grens dus eerst een bus genomen naar Biratnagar, een plaats dat echt helemaal niks voorsteld en absoluut niks spannends aan is. Daar een nacht gebleven en de volgende dag een vliegtuigJE naar Kathmandu genomen. Serieus, het kleinste vliegveldje dat ik ooit heb gezien. 1 gebouwtje waarin alles chaotisch door mekaar gebeurde maar op een of andere manier toch allemaal feilloos ging (?). Toen in een vliegtuigje van Nepalese maten gestapt, ik stootte mijn hoofd tegen het dak. Ik ben toch echt te groot voor dit soort landen :p
Maar vanuit de lucht kon ik wel de Himalaya zien! Geweldig, wat mooi. De Alpen zijn er niks vergeleken bij, deze reuzen steken boven de wolken uit met hun witte besneeuwde toppen en ik heb zelfs Everest gespot! Vanuit Kathmandu zou je bergen moeten kunnen zien, helaas is het niet clear, dus ik heb nog geen enkele berg gezien in de 3 weken dat ik hier nu ben :p

Op het vliegveld werd ik opgepikt door iemand van VSN, de volunteerorganisatie waar ik constuction werk mee doe. Woonde afgelopen weken in Pepsicola (ghehe, een buitenwijk van Kathmandu die zo heet omdat de Pepsi fabriek hier staat :p) bij een heel aardige Nepales familie, waarvan sommige members wel wat Engels spreken, dus communiceren gaat best wel aardig :) Ik heb een kamer voor me alleen, met echte matrassen (!) en een echte douche in de badkamer (wel koud, maar toch..:)) Het Nepalese familieleven vond ik wel even wennen. Ik word om 7 uur 's ochtends gewekt omdat ik thee moet komen drinken (en daar ben ik niet zo goed in, op dat tijdstip een aardig geprek voeren..) en dan eten we 2 x per dag daalbhaat, rijst met linzen en wat groenten. Ook voor ontbijt! Oef, daar moest ik wel even aan wennen want ze geven hier niet een klein beetje, maar je krijgt een berg rijst die je helemaal op moet eten anders is het onbeleefd. Maar inmiddels ben ik geacclimatiseerd en is het eigenlijk wel lekker. Wat me ook opviel is dat Nepalezen ontzettend tegen elkaar schreeuwen. Ze praten niet op een normale conversatietoon, maar zelfs als ze naast elkaar staan schreeuwen ze en dat klinkt heel onaardig. Toch weet ik wel dat ze het niet onaardig bedoelen, maar het klinkt wel intimiderend soms. De familie bestaat uit een jongetje van ong. 5, die heel nieuwschierig is naar wat ik doe en voortdurend mijn kamer binnen loopt, zijn ouders en grootouders. Het is duidelijk dat opa het hoofd van de familie is en er gerespecteerd wordt. Hij is heel trots op zijn kleine beetje Engels en noemt me 'granddaughter', dus dat zit helemaal goed, ze zijn ontzettend gastvrij!

De eerste dagen heb ik samen met 2 andere volunteers Nepali language classes gehad, om een paar belangrijke zinnen te kunnen zeggen en beter te communiceren met je familie en de bevolking hier. Heel goed geregeld! Nu spreek ik dus een paar zinnetjes Nepali, dat heel erg op het Hindi lijkt. Verder de balengrijke sightsee-dingen gezien van Kathmandu, wat trouwens echt een hele leuke stad is! Na de eerste dagen begonnen met constuction werk; maar helaas, dat was niet helemaal wat ik er van verwacht had... Het motto van de organisatie schijnt te zijn: "Het zijn volunteers, dus ze weten wat ze willen en we kunnen ze niet dwingen te werken." Vertaald uit het Nepalees in reality is dat: je mag zelf bedenken wat je wil maken, als je materiaal nodig hebt: geef maar door, dan is het er over 2 dagen. :p Kortom, alles gaat op de Nepalese snelheid. We werkten aan de tuin van de VSN school, die de organisatie beheerd. De eerste dagen bestonden uit ontzettend intelligent werk: bakstenen crushen voor op de vloer. :p Tja... Daarna dingen geschilderd en banken getimmerd maar goed, het was dus heel iets anders dan ik had verwacht! Ik werkte samen met Stefano (Mexico) en Caleb (USA), wat wel echt super gezellig was. Ze konden goed ouwehoeren laten we zeggen, en mijn gemiddelde werkdag zag er als volgt uit: Werk begint om 11 uur (dat wil zeggen, voor Caleb en mij, Stefano heeft Mexicaanse tijd en dat is geloof ik hetzelfde als de Nepalese...) en dan totdat we honger krijgen. Lunch is in 'The Hut' > een piepklein restaurantje, maar de stamkroeg van alle VSN volunteers. Dan, als er nog genoeg werk te doen is weer werken, en is dat niet het geval dan blijven we zitten tot een uur of 5 of gaan naar de stad om dingen te regelen als een trekking of vliegtickets. (En ook wel om een beetje Westers eten te eten... De daalbhaat komt je soms toch een beetje je neus uit zo vaak)

De ander volunteers (die op verschillende projecten werken) waren allemaal heel leuk en we zijn een aantal keer met zijn allen de stad in geweest om samen te eten, dan merk je weer hoe tof het is als je met een groep mensen bent; er is altijd wat te vertellen en iedereen kent elkaar.

Afgelopen maandag en dinsdag was het hier Nepalees nieuwjaar (Happy 2066!). Dat moest dus gevierd worden! We zijn met 6 volunteers eerst naar Bakhtapur (een mooi, oud, maar wel toeristisch dorpje vlakbij Kathmandu) gegaan, waar het traditionele nieuwjaarsfeest op zijn Nepalees wordt gevierd :) Zo ontzettend tof om bij te zijn! De locale tradities meemaken, dat is een van de redenen waarom ik op reis ben. Ze hadden een gigantische houten kar gebouwd waar de mannen van het dorp aan trokken met touwen om het ding in beweging te krijgen. (Het zag er eigenlijk meer uit alsof ze hem uit elkaar probeerden te trekken, maar alles ging goed :p) Ze werden helemaal opgezweept door iemand op de kar en uiteindelijk toen de kar de heuvel af donderde iedereen juichen en er achteraan rennen, helemaal euforisch :) En wij meedoen natuurlijk!
'S avonds zijn we met zijn allen (lekker internationaal: 2 Amerikanen, 1 Spaanse, 1 Mexicaan, 1 Israelse en ik) Thamel, de backpackerswijk van Kathmandu, in gegaan om het feestje af te maken. Uiteindelijk niet veel geslapen, het is heerlijk om hier weer gewoon vrienden te kunnen maken voor een paar weken, in plaats van voor 1 dag als je op doorreis bent, zoals ik de afgelopen maand heb gedaan. Ik was het alleen reizen erg zat eigenlijk, het is veel leuker om mensen voor een langere tijd om je heen te kunnen hebben en ze beter te leren kennen dan alleen: "Where are you from?" en "What kind of study?" Met een aantal kon ik het gewoon heel goed vinden en je weet dat je ze de volgende dag gewoon weer ziet.



En toen ben ik gister op weg gegaan naar Pokhara, waar ik nu ben. En morgen begin ik aan een trekking van 10 dagen naar Annapurna Base Camp! Trekking is echt iets van Nepal en dat mag ik dus niet missen. Samen met Dawa mijn gids. We lopen door alle kleine dorpjes in the middle of nowhere tot in de sneeuw van Annapurna Sanctuary, waar 360 graden om je heen bergen zijn. Ik heb foto's gezien, en het ziet er goed uit..! Ik ga jullie jaloers maken met mijn foto's :) Ben op 30 april weer terug in Pokhara, dan laat ik weten hoe het was!



Ik heb het echt ontzettend naar mijn zin gehad in Pepsicola. Heb me wel weer beseft hoe leuk het is om op zo'n manier met een groep mensen samen te werken (ook al kun je dus twijfelen over de term 'werken' ;) ) en ik mis mijn volunteer vrienden nu eigenlijk wel. Maar gelukkig heb ik hele goeie avonturen in het vooruitzicht dus ik vermaak me wel! Heimwee komt niet (meer) in mijn woordenboek voor, maak je over mij dus maar geen zorgen!