Op stap met bekenden!

Vorige week donderdag kwamen dan eindelijk Eric, Dominique en Pascal (7) mij opzoeken hier in India. Het is gek om opeens weer bekende gezichten te zien hier, en Nederlands te praten! Maar het is nog precies net zo gezellig als altijd. Tot en met zaterdag hebben zij de bezienswaardigheden van Jaipur bekeken (die heb ik nu allemaal wel gezien) en ben ik gewoon gaan werken. ’s Avonds steeds samen gegeten. Ze hadden vanuit Nederland echte Nederlandse luizenshampoo meegenomen, dus daar heb ik de kiddo’s vrijdag maar mee behandeld, hopend dat dat eindelijk gaat werken. Beetje jammer dat ik toen de rest van de dag met een stelletje stinkende kinderen zat, want wauw, dat spul stinkt! Pascal had zelf vanuit NL zijn eigen speelgoed meegenomen om aan de kinderen in het weeshuis te geven, en ze vonden het geweldig om mee te spelen.
Ik heb afgelopen week ook een keertje chocola voor ze meegenomen, omdat ik gehoord had dat ze dat bijna nooit krijgen maar het heel lekker vinden. Nou, dat was een succes! Ik werd helemaal omver geduwd door de kinderen die een chocolaatje wilden. Zo leuk om ze te zien smullen :)

Op zondag zijn we met de taxi richting het Rathambore tijgersafaripark gegaan, waar we maandag, met hoge verwachtingen, in een soort open bus gingen met alle andere toeristen om tijgers te spotten. Nou, niet dus. Geen enkele tijger gezien, alleen een voetafdruk en wat veren van een kippetje dat hij had opgepeuzeld. :p Verder wel herten, verschillende soorten vogels, een jakhals, papegaaien en krokodillen, dus het was toch exotisch! Het park van een mix van droge, stoffige, grassige wegen, meren en soms verrassend groene, tropische bomen. Op een gegeven moment keken we uit over een meer, onder de strakblauwe lucht, met groene palmbomen en boven het meer vloog een ibis. In het meer een oude ruine van een lang vergaan paleis. Zo had ik me India voorgesteld!
In Jaipur hadden we kaartjes gekocht voor de trein op dinsdag. Dachten we. Toen de trein voor onze neus stond kwamen we erachter dat het waitinglist tickets waren en we dus niet mee mochten. Uiteindelijk nieuwe geregeld in de second class, midden tussen alle locals! Geweldig, dit is hoe je je voorsteld te reizen in India. Op het bagagerek, in een volle coupe met alle mensen die je aanstaren en een praatje proberen te maken. Op gegeven moment moesten we overstappen en op het station kwamen er wel 60 mensen om ons heen staan, gewoon om naar ons te kijken. Het hoort erbij, je kan hier gewoon niet over straat zonder dat er iemand naar je staart. Onderweg is het heerlijk om uit het raam te kijken, zo zie je de leukste dingen. Van kleine dorpjes tot poepende mensen.

In Agra hadden we een budget hostel met restaurant met uitzicht op de Taj Mahal! Eindelijk in het echt gezien! En dat viel niet tegen. Ik snap waarom het een van de wereldwonderen is. Hij is koninklijk, oogverblindend. Je wil er naar blijven kijken. En prachtig symmetrisch. We bleven zelf maar alle cliche anzichtkaart foto’s maken :p Het is eigenlijk een mausoleum voor de vrouw van een of andere maharadja, die blijkbaar een beetje grootheidswaanzin had. Ik ben zo blij dat ik er geweest ben! Ook nog het Agra fort bekeken en ’s avonds was er een soort kermis. Met overal lichtjes en verkopers, een optreden van een of t ander en een reuzenrad dat wij natuurlijk ook uitgeprobeerd hebben. Ging hard! Heb me kapot gelachen :) (zonder veiligheidshekje op 15 meter hoogte natuurlijk, op zijn Indiaas) Donderdag een paleis/moskee complex buiten Agra bezocht voordat we ’s avonds de trein (dit keer wel in de chair car klasse) naar Delhi hadden.
Delhi is veel viezer en drukker dan Jaipur. Het was wel even wennen toen ik daar aankwam. Het is ook geen mooie stad, dus een paar dagen hier vind ik genoeg. Wel heb ik echt door de meest geweldige straatjes gelopen, waar de gewone Indiers wonen in piepkleine huisjes. Daarvoor ben ik hier, om dat ook te zien. De mensen zijn zo aardig en zeggen allemaal gedag. Indrukwekkend wel. Verder hebben we het Red fort gezien, waar echt de meeste mensen tot nu toe me ons op de foto wilden. En er was een schoolklas van wel 50 kinderen die allemaal om me heen dromden om even mijn hand te schudden en “hello!” te zeggen. Ik viel bijna om door al het geduw, ik wist niet wat me overkwam! Nu weet ik pas echt hoe celebrity’s zich voelen. :p Helaas werden zaterdag Eric, Dominique en ik alledrie niet zo lekker. Wel nog even de moed gevonden om het Gandhi memorial te bezoeken, heel interessant! Je zag het plateau waarop Mahatma Gandhi is gecremeerd en het is heel bijzonder om te zien hoe de Indiers hem nog steeds eren. Je kunt merken dat hij een belangrijk persoon in de Indiase geschiedenis is geweest.
Op zondag had ik de trein om 6 uur ’s ochtends terug naar Jaipur, gek om dan opeens weer in je eentje te reizen na een week druk zijn met anderen.

Het kopen van een treinkaartje is hier een hele toer. Ik moest in Delhi mijn wachtlijst kaartje veranderen naar een goed ticket. Dat gaat zo: Je gaat naar the tourist office waar een paar mensen achter balies zitten. Maar helaas, er zat een scheurtje in mijn ticket, dus meneer wilde mij niet helpen, ik moest het eerst maar gaan plakken. Hoezo service? Daarna komt het gedoe van het juiste formulier op de juiste manier invullen, bleek dat er geen plek meer was op de trein van zaterdag. Dus ik mocht nog een dagje langer in Delhi blijven. Als je alles goed hebt gedaan en in de juiste volgorde geven ze dan eindelijk je kaartje. Zucht, de bureaucratie van India. Gelukkig weet ik nu hoe het moet, dus in het vervolg is het makkelijker!

Het is wel heel anders om opeens met een kind te reizen, heb ik gemerkt. Je moet voortdurend op hem letten, een handje vast houden en hij heeft geen broertje of zusje dus wil vaak een spelletje doen. En na 5 forten/moskeen heeft hij het ook wel weer gezien, wat ik heel goed begrijp, dat is natuurlijk helemaal genoeg voor zo’n kind. Het is grappig om te zien hoe goed hij het wel oppakt om in zo’n indrukwekkend land te zijn als India. Vaak vraag hij: “Waarom?” als hij iets ziet wat hij niet begrijpt. Toch schijnt hij niet veel moeite te hebben met aanpassen.

Vanochtend is er eindelijk een nieuwe volunteer aangekomen! Ashley, uit Ierland. Ze blijft maar een week, maar het is leuk om hier niet meer in mijn eentje te hoeven wonen. Ze praat heel snel, maar ik kan haar nog aardig bijhouden :p Helaas voel ik me nog steeds niet lekker, heb de reizigersziekte goed te pakken. Nouja, het moest er toch een keer van komen!

Check ook de nieuwe foto’s van afgelopen week en ook weer nieuwe van the orphanage. Geniet ervan! (Sorry voor de kwaliteit, ze zijn allemaal wazig, helaas heeft mijn camera besloten om vervelend te gaan doen...)

Tot snel!